Senonowie (Narodziny republiki) Okręty szturmowe

Śr. desant. szturmowy - Galijscy topornicy

Okręty te, zdolne przetrwać najgorszy sztorm, doskonale nadają się do abordażu w każdych warunkach pogodowych.

Dla ich toporów przebijanie się przez pancerz jest jak rąbanie drewna.

Większość plemion północnej Europy nie miało potężnej floty, ale i wśród nich znaleźć można było wytrawnych żeglarzy. Plemiona znały się na budowie statków, chociaż przeważnie były to mniejsze łodzie o kadłubach oblekanych skórą, budowano również większe jednostki. Do budowy kadłubów używano ciężkich desek, które łączono i mocowano na drewnianym szkielecie. Takie łodzie były w stanie wytrzymać na wzburzonych wodach Atlantyku. Sam Juliusz Cezar był zaskoczony jakością wrogiej floty, kiedy jego okręty starły się z Wenetami u wybrzeży Bretanii. Łodzie Wenetów miały spłaszczone dna i mogły manewrować na płytkich wodach, a solidne dębowe szkielety wytrzymywały żeglugę po wzburzonym morzu. Okazały się przeciwnikami godnymi rzymskich galer, które mogły wytrzymać taranowanie. Cezar twierdził, że wrogie łodzie zbudowane były z „...desek szerokich na stopę, przymocowanych żelaznymi bolcami o grubości kciuka, zaś kotwice mocowano nie na linach, lecz na łańcuchach”. Podczas abordażu, Rzymianie stawali naprzeciwko budzącym grozę wojownikom, obytych z walką na ciasnych pokładach statków.

(Galijscy topornicy)
Topory stworzono, by przebijać się przez zastępy ciężkozbrojnych przeciwników. Celtyccy wojownicy używali dwóch rodzajów tej broni. Topory jednoręczne były bardziej praktyczne, ale korzystano także z dwuręcznych. W porównaniu z mieczami oba typy były tańsze w produkcji i niezwykle skuteczne – siła ciosu miażdżyła kości i organy wewnętrzne nawet przeciwników w kolczugach. Używano ich także do odciągania tarcz lub po prostu rąbania ich na kawałki. Posługujący się jednoręcznymi toporami wojownicy nosili lekkie zbroje, a do obrony służyła im głównie tarcza. Będąc częścią tradycji, która może się wywodzić nawet z epoki kamienia łupanego, topory i młoty zajmowały szczególne miejsce w kulturze celtyckiej. Mimo że oba typy broni kojarzono z dużą siłą użytkownika, to właśnie topory spoczywały na wieki w grobach razem z ich właścicielami. Pojawiały się nawet na monetach przedstawiających zwycięstwo Cezara w wojnach galijskich, które toczyły się w latach 58-50 p.n.e.

Zdolności

Śr. desant. szturmowy

• 10 mocnych pociągnięć
  Zwiększa prędkość na 10 pociągnięć wiosłem.
  Prędkość okrętu

Galijscy topornicy

• Szaleńcza szarża
  Na dłuższy czas zwiększa skuteczność szarży jednostki. Po szarży nastąpi zmęczenie oddziału.
  Prędkość szarży, skuteczność szarży, przyspieszenie
  Obrona w zwarciu, zmęczenie

Atrybuty

• Ukrycie (las)
  Ten oddział może ukrywać się w lesie, dopóki wróg nie podejdzie zbyt blisko.
• Odporność na mróz
  Ta jednostka wolniej męczy się na śniegu.

Wady i zalety

Śr. desant. szturmowy

• Dobra wytrzymałość kadłuba
• Średnia załoga
• Duża prędkość
• Słabe taranowanie
• Dobry abordaż

Galijscy topornicy

• Przeciętny atak
• Słaba obrona
• Niskie obrażenia, wysoka skuteczność przebicia pancerza
• Niskie morale

Senonowie (Narodziny republiki) Jednostki
Wódz (2)
1.Szlachetni konni
2.Szlachetni galijscy szermierze
Piechota do walki w zwarciu (20)
3.Miejscowi ekwijscy szermierze
4.Miejscowi bruttyjscy wojownicy plemienni
5.Miejscowa kartagińska piechota
6.Miejscowi italscy górale
7.Miejscowi italscy szermierze
8.Miejscowi łacińscy wojownicy plemienni
9.Miejscowi ligurańscy topornicy
10.Miejscowi ligurańscy szermierze
11.Miejscowi lukańscy wojownicy
12.Miejscowi sabińscy wojownicy
13.Miejscowa samnicka piechota
14.Miejscowi sardyńscy górale
15.Miejscowi sycylijscy wojownicy plemienni
16.Miejscowi umbryjscy górale
17.Miejscowi wolscy wojownicy
18.Galijscy topornicy
19.Nadzy wojownicy
20.Szlachetni galijscy szermierze
21.Wojownicy bez plemienia
22.Młode Miecze
Piechota miotająca (12)
23.Miejscowi iapygijscy łucznicy
24.Miejscowi iapygijscy oszczepnicy
25.Miejscowi bruttyjscy procarze
26.Miejscowi greccy łucznicy
27.Miejscowi italscy harcownicy
28.Miejscowi italscy procarze
29.Miejscowi lukańscy dywersanci
30.Miejscowi sabińscy harcownicy
31.Miejscowi sardyńscy łucznicy
32.Galijscy łowcy
33.Galijscy harcownicy
34.Procarze bez plemienia
Piechota z włóczniami (8)
35.Miejscowi kartagińscy włócznicy
36.Miejscowi etruscy włócznicy
37.Miejscowa grecka milicja
38.Miejscowi łacińscy włócznicy
39.Miejscowi umbryjscy włócznicy
40.Miejscowi wolscy włócznicy
41.Galijscy włócznicy
42.Włócznicy bez plemienia
Jazda do walki w zwarciu (6)
43.Miejscowi ekwijscy jeźdźcy
44.Miejscowa kampańska jazda
45.Miejscowi ligurańscy jeźdźcy
46.Galijska jazda z toporami
47.Galijscy jeźdźcy
48.Szlachetni konni
Jazda miotająca (3)
49.Afrykańska jazda
50.Miejscowi wenetyjscy najeźdźcy
51.Galijscy harcownicy konni
Rydwan (1)
52.Galijskie rydwany
Słonie (1)
53.Oddziały na słoniach afrykańskich
Dowódca floty (1)
54.Śr. desant. szturmowy - Szlachetni galijscy szermierze
Okręty szturmowe (9)
55.Tetrera szturmowa - Kartagińscy hoplici
56.Heksera szturmowa - Święty Zastęp
57.Diera szturmowa - Kartagińska piechota
58.Diera szturmowa - Kartagińscy hoplici
59.Diera szturmowa - Milicja z mieczami
60.Śr. desant. szturmowy - Galijscy topornicy
61.Śr. desant. szturmowy - Szlachetni galijscy szermierze
62.Desantowiec szturmowy - Galijscy topornicy
63.Desantowiec szturmowy - Wojownicy bez plemienia
Okręty miotające (3)
64.Trihemiolia pościgowa - Kartagińscy oszczepnicy
65.Desantowiec miotający - Procarze bez plemienia
66.Desantowiec miotający - Galijscy łowcy